بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ لا أُقْسِمُ بِيَوْمِ الْقِيامَةِ

بنام خداى رحمان رحيم؛ نه، قسم مى‌خورم به روز قيامت.

وَ لا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ

و نه، قسم مى‌خورم به و جدان ملامتگر.

أَ يَحْسَبُ الْإِنْسانُ أَلَّنْ نَجْمَعَ عِظامَهُ

آيا انسان مى‌پندارد كه هرگز استخوانهاى او را نتوانيم جمع كرد؟

بَليٰ قادِرِينَ عَليٰ أَنْ نُسَوِّيَ بَنانَهُ

بلى جمع مى‌كنيم در حالى كه قادريم كه انگشتان او را بسازيم.

بَلْ يُرِيدُ الْإِنْسانُ لِيَفْجُرَ أَمامَهُ

بلكه انسان مى‌خواهد در جلوش گناه كند.

يَسْئَلُ أَيَّانَ يَوْمُ الْقِيامَةِ

مى‌پرسد روز قيامت كى خواهد بود.

فَإِذا بَرِقَ الْبَصَرُ

چون چشم خيره شود.

وَ خَسَفَ الْقَمَرُ

و ماه بگيرد.

وَ جُمِعَ الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ

و آفتاب و ماه جمع شود.

يَقُولُ الْإِنْسانُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ الْمَفَرُّ

انسان آن روز مى‌گويد: فرارگاه كجاست؟

كَلاَّ لا وَزَرَ

نه، فرارگاهى نيست.

إِليٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ

محل استقرار در طرف پروردگار توست.

يُنَبَّؤُا الْإِنْسانُ يَوْمَئِذٍ بِما قَدَّمَ وَ أَخَّرَ

خبر داده شود انسان، در آن روز آنچه را كه از پيش فرستاده و يا آخر گذاشته است.